Zwetend wakker worden en met kippenvel op de fiets...

Een huisgenoot bood aan om gebruik te maken van haar ontbijt, omdat wij nog geen boodschappen hadden kunnen doen, heel fijn! Overvolle keukenkastjes en een hoge stapel afwas... Even wennen dat we hier niet alleen zijn, maar vanaf volgende week maar liefst met 17 man in een huis wonen. Ilona en ik slapen, op dit moment, samen met 2 andere meiden op de 2e verdieping.
Maar goed, onze eerste dag in Paramaribo. Mel (onze huisbazin) heeft ons kort uitgelegd waar we het beste boodschappen kunnen doen, geld kunnen pinnen en dingen die we zeker moeten doen als we hier zijn. Maar zoals altijd, te veel informatie en maar de helft onthouden... Vanmorgen wilde we eigenlijk naar de Vreemdelingendienst gaan om ons verblijf hier te kunnen bevestigen. Maar omdat het best een stukje de stad uit is, raadde Mel ons aan even te wachten op een andere student die hier net is aan gekomen, om de taxi kosten te kunnen delen. Uiteindelijk hebben we besloten om vrijdag naar de vreemdelingendienst te gaan, omdat ons dit alle beter schikt.
Dat te hebben uitgesteld zijn we met de goede bedoelingen de straat op gegaan, op zoek naar; iets anders dan droge cornflakes, liters deo en muggenspul. Na wat geld gewisseld te hebben kwamen we al gauw aan bij de Tulip, volgens verhalen een supermarkt waar we alle Nederlandse producten konden halen. We konden het niet laten om naar binnen te gaan en verlieten deze winkel dan ook weer met een bruin brood, kaas, boter, smeerkaas, jam en een fles water. Kan het nog hollandser? ;) Met een volle tas op weg terug naar huis, ondertussen was het al 11:30 en warm onderweg. Ineens kwamen er dreigende wolken en de woorden waren nog niet uit onze mond of het regende kei hard. De eerste de beste carport was onze schuilplaats. Na twee minuten liepen we droog verder. Om 12:00 had ik met een meisje afgesproken die haar fiets aan mij wilde verkopen, dus deze overgenomen en meteen uitgetest! In de middag wilde we kennis gaan maken in het ziekenhuis. Maar dat was al net zo rampzalig als het links rijden... Links fietsen... Wie heeft er voorrang? Hoe neem je een bocht naar rechts? Welke kant moet je eerst kijken? Hoe steek je over? On-mo-ge-lijk. Nog geen 5 minuten op de fiets en weer een forse regenbui, deze duurde echter alleen wat langer dan 2 minuten. Na een uur, schuilen, fietsen, schuilen, fietsen, kwamen we aan bij het Diakonessenziekenhuis, 15:15. Helaas, niemand aanwezig, ze werken hier maar tot 15:00, morgen mag je terug komen. Okeeee... Nog steeds regenen en twijfelen of we de taxi terug pakte of toxh zouden fietsen. Ach, we waren toch al nat, dan fietsen we ook maar... Achteraf niet zo'n slimme keuze. Het bleef regenen en ging ook steeds harder, met als resultaat dat het water ruim 5 cm hoog stond op het wegdek... Tussen de weg en de stoep hebben ze hier een greppel gemaakt om het water af te kunnen voeren. Ik wist alleen niet dat ze ongeveer 10 cm diep zijn. Dus bijna mijn hele fiets verdween er in, inclusief ik zelf. Gelukkig een goede coördinatie en mezelf op de been gehouden.;) Door en doorweekt komen we thuis aan, samen met Lucien (de huisbaas) nog even een dansje gemaakt in de regen. Maar die moest gauw verder met het verplaatsen van de piranhas van de voortuin naar ons zwembad. Een zwerver had het ruitje van de vijver van de piranhas ingegooid met een steen, deze dreven dus bijna weg en zwemmen nu in ins zwembad. En ja, deze piranhas zijn echt en krijgen hondenbrokken te eten!
Toen we opgedroogd waren hebben we met zijn vijven hier iets gekookt, de restjes van de vorige lichting studenten. Broccoli, boontjes en aardappels. Nog even uitgebuikt en nu lekker slapen!